Ömür Denilen Mevsim Şiiri - Yavuz Değirm ...

Ömür denen Mevsim’in, Sonbahar’ına vardık
Kalan sayılı günler, teker-teker bitiyor…
Dön de bir bak geriye; neler-neler bıraktık
Mazi beni sırtımdan, anılara itiyor...

Sevdiğim insanların, sararmış resimleri
Bakıyorlar albümden, kaybolmuş cisimleri
Nüfus kayıtlarında silinmiş isimleri
Sevgiyle kokladığım güller yerde yatıyor...

Bunca yaşayan insan bilmem nereye gitti
Bu sessiz fotoğraflar, beni hüzne gark etti
Hayat tiyatrosunun bu perdesi de bitti
Sahneyi dolduranlar, birer-birer yitiyor.

Kimse bilmez, aklımdan nelerin geçtiğini
Ayrılığın ruhumu kökünden biçtiğini…
Gönlüm hüzün dolsa da; susmayı seçtiğini
Hasret yüklü yüreğim, artık yorgun atıyor

Zaman ne çabuk geçti, keşke çocuk kalsaydım
Gonca olup açtığım, aynı dalda solsaydım
Sevdiklerimi bulup arasına dalsaydım
Geçen eski günlerim, hep gözümde tütüyor…

Saçım beyazlansa da gönlüm hep aynı kaldı
Şiir yazan kalemim, mutluluktan feyz aldı
Oğullarım ruhuma mis gibi tatlar saldı
Yavru Değirmenci’ler canıma can katıyor…