Ömür denen yalancı bahar Şiiri - Utku Özbay

Çok muydu be gülüm?
Sana ait anılarımı damaklarımda ıslatsam
Arkadaşlara, dostlara anlatsam seni
Kaybolsam sende…
Aynı okyanusta yok olan küçük bir sandal gibi,
Yalpalanıp sağa sola
Başımı senin dizlerinde bulsam

Zor muydu be gülüm?
Hayata ve geleceğe dair planlar yapmak seninle
Ilık bir sonbahar serinliğinde
Ve denizin tatlı melodisinde
Sıcak dudaklarımızı değdirip birbirine,
Soğuk kumları ısıtmak zor muydu?

Olamaz mıydı be gülüm?
Bir, iki, üçüncü derken…
Vursaydık şişe diplerine dertleri boş vererek
Felekte uzun bir gece çalarak
İçmek… Deli gibi içmek
Sanki birbirimizi ilk defa görüyormuşuz gibi…
Ben seni sana, sen de beni bana anlatsaydın

Neden bu hallere geldik?
Neden solar güzel bir gül?

Zaman geçiyor biz de zamanla birlikte;
Aynı bir gül gibi
Soluyoruz, kayboluyoruz, çürüyoruz…
Oysa… Oysa birbirimizde kaybolmak vardı be ruhum!
Herkesin gıptayla baktığı, kıskandığı sevda olmak vardı

Sevgimizle titretmek vardı;
Dörtlükleri, mısraları…
Ve değerini bilmek vardı gençlik yıllarını,
Ömür denen yalancı baharı…