Ömür Denen... Şiiri - Sadık Softa

Düşün ki uzadıkça, hem bayıra, hem düze;
Zaman uzanır varır, geceye ve gündüze...

Çıkış belli değildir, dağ, bayır, ova, düzlük;
Kahi gecelik nasip, kah nasip ki gündüzlük.

Yürürsün tanınmayan, bilinmeyen bir yolda;
Kah güneşli pırıltı, kah gölgede bir dulda.

Bakarsın ortasında; sonu yok, baş belirsiz;
Nerden gelip nereye, nereye gidersiniz?

Kah yalçın kayalıklar, keser nefesinizi;
Dağ başında yalınız, duymazlar sesinizi.

Kah yosun bağlayan su, gösterir aksinizi;
Vadi boyu uzatır, güneş de gölgenizi.

Vadiyi bir gümüş su, kıvrılarak dolaşır;
Çiçekte gezer arı, kovan kovan bal taşır.

Kah koşuşur bulutlar, yön bulunmaz, hedef yok;
Çöller umutla bekler, yağmurlardan hiç ses yok.

Kah gün batımı başlar, kızıllanır akşamlar;
Alır gider başını, ucu siyah rüzgarlar.

Davranır bir bülbülün, yanık yanık türküsü;
Geceye ninni söyler, bir pınarın öyküsü.

Sonra sabah samyeli, tan vaktini yakalar;
Yakamoz ömür gibi, dalgaları sırkalar.

Serçe sesleri tutar, gagasında bir günü;
Gözler fermanlaştırır, gün boyu gördüğünü.