Ömür Dedikleri Şiir Şiiri - Nahil Boztepe

Yalnızlıklar ülkesinin, yanık sesli ozanı,
Al sazını eline sen, söyle gamlı türkünü.
Bende sana anlatayım, huzurumu bozanı,
Türkülerle destan eyle,gelip geçen her günü.

Sevdalar dan bahsedelim, sızlayan sol yanları,
Sevgililer hasret çekmiş, köze dönmüş canları,
Aşk uğruna çok dökmüşler, halen ılık kanları,
Damla,damla akıp gitmiş, dertle süslenmiş dünü.

Dertli çoban kaval çalar, koyunlara dinletir,
Dağdan taştan yankılanır, dereleri inletir,
Kim ne bilir derdi nedir, hangi kula anlatır?
Ben her zaman merak ettim, insanın öyküsünü.

Baykuş öter bahçelerde, gülün dalına çökmüş,
Bülbül ah u feryat eder, bağrına ateş dökmüş,
Sevenler hep yara almış, hepsi boynunu bükmüş,
Sevilenler sevmek bilmez, nefse dönmüş yönünü.

Ölülerin mezarında, yatıyor tüm gerçekler,
Hepsi derin bir uykuda, hepsi uyanmak bekler,
Kemikleri filiz vermiş, ve yeşermiş çiçekler,
Çoğu heba edip gitmiş, sözde uzun ömrünü.

Şimdi hepsi garip kalmış, unutmuş sevdikleri,
Mezarlarına gitmezler, her an güvendikleri,
Boztepe’yim anladım ben, bu hayat dedikleri,
Koskoca bir yalan imiş, kırdı gönül gülünü