Ömür Dediğin Şiiri - Mecit Aktürk

Hayat tablosunda flûdur âtî
Bakarken geçiyor ömür dediğin
Herkesin elinde bir kum saati
Akarken geçiyor ömür dediğin

Sineyi aşk için bezemişken Hakk
Virane kalplerin şu hâline bak!
Vefaya, sevgiye... şefkate dudak
Bükerken geçiyor ömür dediğin

Aklı kör edince gafletin kumu
Değişmiş ar-adap, ahlak yorumu
Taze dimağlara öfke tohumu
Ekerken geçiyor ömür dediğin

Âlimin serinde o sırlı organ
Acizin boynunu sıkan bir urgan...
Bazen bir bit için koca bir yorgan
Yakarken geçiyor ömür dediğin

Üç günlük sürgüne beş günlük azık
Var iken telaşa düşene yazık!
Mal makam hırsıyla dünyaya kazık
Çakarken geçiyor ömür dediğin

Yordukça yüreği gam ile çile
Hüzün yağmurundan kaçmak nafile...
Mazinin tozunu göz yaşı ile
Yıkarken geçiyor ömür dediğin

Gezerken âlemi, Acem'i, Rum'u
Unutuyor insan o dar bodrumu
Bir vakt-i hazanda hazin durumu
Çakarken geçiyor ömür dediğin

Ruhun âfâkını sardığında pus
Uçmaya can atar sinede mahpus
Nice hayallerin üstüne kâbus
Çökerken geçiyor ömür dediğin

Mevta ses verdikçe zifirî kattan
Kesiliyor insan güçten, takattan
Yaşamdan, yazlıktan, yalıdan, yattan
Bıkarken geçiyor ömür dediğin

Gelen her yaz ile artan o güven
Tabuta takılır... biter serüven!
Hayat üç basamak, dar o merdiven
Çıkarken geçiyor ömür dediğin

Gelse de nefsinden dünyevî talep
Ârifin bir gözü takvimdedir hep
Kalan son yaprağı yelkovan, akrep
Dökerken geçiyor ömür dediğin