Ömür Dediğin Gülüm Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Ömür dediğin Gülüm ateşlenmiş fitildir
Olma yolundaki insanın nadir tekilliğidir
Bir, kışı görecek ağacın direnen son yaprağı
Bir de sana varamamış yüreğim istemiyor toprağı
Sayılı günler takvimde, çentik atmak benimki
Elbet rakamlar da uslanır, kaça kadar demem ki
İnişli çıkışlı, zikzak nakışlı ve çetin
Düzleşince çizgisi ya rutin ya da defin
Zirvesi de uçurumu da daimi olmayan
Kundakla kefen arası var mıdır yorulmayan
Ve öğrendim basitleştikçe korkunçluğunu
Mutluluğa inanmak isteyenlerin yorulduğunu
Su gibi akıtmıyorum artık boğazımdan
İyice çiğnediğim lokmalar geçiyor kursağımdan
Daha yavaş yüzüyorum gönül pınarımda
Kuşlara hayat fidanlar dikitim sol kenarımda
Sırt üstü çıkıyorum ruhumun mahşerine
Ayaklarımın titrediği yerde dalıyorum derine
Bir noktada ürperip görmezden geliyormuşsun
Olgunlaştıkça gözlerini daha da kısıyormuşsun
Tamamen kapandığında olup gidildiğini
Ve öğrendim kısık ateşte iyice pişildiğini
Cehennem kapısında bile ümit varmış
Mühim olanı götürdüysen yanına kârmış
Cepteki hardal tanesiyle kefeler yer değişirmiş
İki sela arası hayatlar bir yerde kesişirmiş
Korkaksa adımlar, akan şeride bakılırmış
Kimi köprüler geçilir, kimisi yakılırmış
Dokuz canı olsa da bellidir kedininki
Silgisiz resim yapmakmış her fanininki
Güne ayak uydurtulduk çağın karasında
Masalla uyutulduk ritmik ölçüler arasında
Bilir misin payını, nice başlar eğilmiş
Kuşa kuş kadar, kışa kış kadar değilmiş
Kaç kez çayımız demlenip, köpürür kahvemiz
Kaç kez şafağa selam verip, güneşe elveda deriz
Bilememek ayıp değil, tahminde yanılmak da
Sevmek de ayıp değil hatta sarılmak da
Aynı mimarın revağıyız, bir gölgeyiz bir duvar
Aynı baharın başağıyız, bir çöldeyiz bir ağyar
Dün çoğalan, yarın azalan yükünmüş
Ömür dediğin Gülüm sadece bugünmüş