Ömür Dediğimiz Şiiri - İsmail Hayal

Ömür dediğimiz besbelli yalan,
Kurulu bir saat zamansız çalan.
Bir hüzün masalı geriye kalan,
Beşikten tabuta bir nefes imiş.

Ömür dediğimiz aha bu işte,
Birazı uykuda çoğusu düşte.
Belki sonbaharda zemheri kışta,
Her yanı sarılı bir kafes imiş.

Ömür dediğimiz yaşandı bitti,
Bembeyaz atlara binenler gitti.
Haneler tarumar dumanlar tüttü,
İbrahim nazarı bir ateş imiş.

Ömür dediğimiz ahiri ölüm,
En acı olanı en son ki bölüm.
Musalla taşında menzile yolum,
Evveli heyecan bir telaş imiş.

Ömür dediğimiz sonsuza varmak,
Beş arşın sermaye kefeni sarmak.
En nihayeti son durakta durmak,
Nefsine kelepçe bir savaş imiş.

Ömür dediğimiz bir acı yemek,
Bir yığın telaşe devasa emek.
Hem Münker Nekir'in sorgusu demek,
Hayali nezdinde bir nefes imiş.