Ömür Bittiğinde Kazılır Kabir

Başlıksız, tarihsiz şiirin aldım.
Düşündüm, kalemi elime aldım.
Fani dünya için güzel söyledin.
Meğer ki, bir ömür aldanıp durdum.

Gülenler çok azdır, yalan dünyada.
Defterler açılır,bir gün ukbada.
Fayda vermez pişmanlıklar orada.
Kimine sevdasın sen yalan dünya.

Dünyaya dayanan bir çok insandan:
Eser kalmamıştır gel dostum inan.
İster beyler olsun, ister paşalar.
Varmı azrailin elinden kaçan? ...

Mutlu insan soruyorsun dünyada:
İster köyde olsun,ister şehirde.
Herkesin derdi var kendi, kendince.
Mutlu insan zor bulunur dünyada.

Kaderin diktiği,gömlek giyilir.
Varsa yazılanlar başa çekilir.
Derin hülyalarla insan yol alır.
Ömür bittiğinde kazılır kabir...

Çokları gölgeyi aldılar öne.
Koşup duruyorlar dünya peşine.
Servet yığıyorlar varislerine...
Kefenin cebi yok düşünmezlerde.

Niceler avunur hayal kurarak.
Unutur ukbayı zevke dalarak.
Hesabı toplamak: dolar ile mark.
Hılkat sebebiyse unutuldu bak...

İtilmek, horlanmak devrin modası.
Ayaklar baş oldu.kayb ettik başı.
Kuru ekmek kaldı, çaldılar aşı.
Eller tatlı yerken, biz yeriz acı..

Bolluk,darlık derken ömrümüz bitti.
Gençlik kuş misalı,uçarak gitti.
Yollarımız yokuş, bazendede inişti.
Derken dostum uzatmalarda bitti.

Nesiller değişti, gerçekten doğru.
Fark edilmez oldu eğriyle,doğru.
Güneşte yükseldi ğuruba doğru.
Gurbetten göçler var ukbaya doğru.

29.05.2006