Ve ilkbahar geldi Ömür Bey. Dünya aydınlık sabahlarına kavuşuyor ışıl ışıl. İnsanın içini ısıtan güneşin seferi var göğün maviliğinde. Ağaçlar ha çiçek açtı ha açacak. Yağmurdan sonra ebemkuşağı yokluyor retinasını insan gözünün. Ümidin bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir sevinç akıyor damarlarımda. Kalbimin üstünde binlerce kelebek kanadı... ve yüzüm ömrümün atlası düzlükleri mücadele, yükseklikleri tehlike, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir anılar atlası. Hayat saf kötülük değildir ve yaşamak zorunlu mudur Ömür Bey?
Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti sana? Acıyı görmeyen, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan halden ne anlar? Bir ilkbahar düşün ki Ömür Bey sert bir kış atlatmış, boranlarda savrulmuş, çamurlarda sürünmüş, bitişi göze almış ama yine de başlamış. Yaşamı düz bir çizgide tutabilmek mümkün mü? Yaşamak zorunda olduğum şunca yılı aykırı uçlar arasında gezinip geçirdim. Tanılar aldım, ilaçlar içtim, alışkanlıklar edindim, dayanamadığım şeyler oldu ama devam etmek bakış açını değiştirmekle mümkün.
Güneş açıyor Ömür Bey, gökten değil yüreğimin karanlığından ömrümün ıssız toprağına. Ben sonsuz bir zeminde küçücük silik bir nokta gibi eriyip gidiyorum. Bu varolmanın dayanılmaz hafifliği mi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta