Ömür Bahçemde Şiiri - Özcan Nevres

Gönül bahçeme nice sevgiler diktim.
Bitmediler, yeşermediler.
Umutsuzluklarımı diktim aynı bahçeye
Kara çalılar gibi köklendiler tükenmezcesine.
Politikaya atıldım hizmet edeyim diye.
Parsellenmiş hep çıkarcılar ile.
Gazetecilik yaptım doğruları yazayım diye
Adım komüniste çıktı bilmem niye
Bir kız seçtim, kendime eş olsun diye
Vermediler, çektirdiler bana nice çile.
Yol boylarına fidanlar diktim.
Büyüsünler, gelene geçene, gölge yapsın.
Uzanıp gölgelerinde dinlensinler diye.
Söküp attılar, anlamadım niye.
Öğrettiler bana, en acı şekilde.
Bu dünyada iyilere yer yok diye.
Küsmeye yer vermedim gönlümde.
Nice kötülükleri bile bile.
Hüsran kasırgaları estiğinde bile,
Yıkılmadım, yıkılmayacağım.
Doğru bellediğim yoldan dönmedim.
Eğrilerle savaşta hiç yenilmedim.
Kötülüklerle, çirkinliklerle devam ediyorum savaşa.
Şu ilerlemiş yaşımda bile.