Ömründen.. Şiiri - Hüseyin Cahit İzgin

çığlık çığlığa koşuştururken kırlarda sevgilim..
çalı çırpı mı battı gözümüze? ..
şimdi bir çalı için ormanı mı yakıcaz? ..
peki ne olacak elimizle diktiğimiz mutluluk fidanlarına? ..

şimdi öksüz mü kalacak erik ağaçları? ..
bir yuvası olmayak mı artık gönlümüzde ki yaramaz sincabın? ..

topraksın sen toprak kokulum..
ölünce de sen sarmayacak mıydın beni? ..
bir kıvılcım mı yıkacaktı topraktan ağaç evlerimizi? ..

söyle aşkım,
nefes alışım,
gözümü açtığım,
sol tarafım,
hiç ateş toprağa hükmedebilir mi? ..

eskisi gibi olmayacak elbette meleğim..
bugün seni dün kadar sevemem ki..
kalbimden dolup taşıyorken senli memleketlere,özlemim..
sevgimize nasıl sınır çizeyim kasımpatım? ..

ellerimle kapatmıştım yüreğimi..
sarılmak için açtığımda kollarımı,
nerden bilebilirdim ki savuracak bizi gönlümün heyelanı..

korkma bez bebeğim..
ateş yakmaz yakamaz bizi..
bizi bölende parçalayanda biziz zaten..
kendi kendimizde boğuluyoruz ve yine birbirimizle alıyoruz ilk nefesi ne güzel..

yaşadığımıza aşk,bunada hayat diyorlar bahar müjdem..
seni ne kadar çok sevdiğimin hesabını tutamıyorum..
seni seviyorum Elifim..
kendime iyi bakamam sen olmazsan..

Ömrün..