Ömrün Sonbaharı Şiiri - Mesut Çiftci 2

Sararıp soldu tüm umutlar tanıdık bir sonbaharda,
Yanıp da küle döndü yürek harlı felek ocağında.
Ömür dedikleri kan revan olmuş ıstırap yolunda,
Kuşlar misali dağılıp gitti tüm can dostlarımda.

Oysa en kalabalıkları bendim dostlarım arasında,
Güneş ilham bulurdu benim şen kahkahalarımda,
Gökyüzünün geniş huzurunu taşırdım omuzlarımda,
Ve gençlik pınarı şakırdardı benim akarsularımda.

Zaman mı ihanet etti ilkin yoksa yazgım mı haindi?
Hayattan alacağım tüm alacaklar bir bir silindi,
Ardından sırtıma tüm neşeli günlerin borçları bindi,
Allah aşkına söyleyin verilen sözler kimindi?

Yoksa tüm umutlar rüzgâr misali savrulup gidecek,
Bir yudum sevinç uğruna bin hicran mı çekilecek?
Yürekler taş kesilmiş, kimseler mi sevemeyecek,
Bir garip kul kalmış yine kendi gölgesinde titreyecek.

Bir vakitler bahar kokardı her sabahın nefesi,
Şimdi kışa dönmüş gönlümün yeşil tepesi,
Ne dosttan eser var ne de bir ses sevda hecesi,
Sanki ömrüm bir masal, bitmiş son cümlesi.

Bir umut var mı hâlâ, küllerimden doğacak mıyım?
Yoksa karanlığın kucağında sessizce solacak mıyım?
Bir dua gibi süzülürken içimden "olacak mıyım?"
Biliyorum ki bir gün yine o çocuk halime dönecek miyim?