Ömrümüz tükeniyor senyorita

Ömrümüz tükeniyor, senyorita…
Bak, mevsimler değişiyor penceremde,
sonbahar yaprakları yavaşça terk ediyor dalları,
tıpkı bizden kaçan yıllar gibi,
ses etmeden, iz bırakmadan,
yalnızca rüzgârın hafızasında kalarak.

Bir zaman vardı ki,
sana uzanan her yolum çiçeklerle örülüydü,
şimdi taşlarına basmaya bile korkuyorum,
çünkü her adımda eksiliyorum,
çünkü her adımda seni kaybetmenin
kendi ömrümü kaybetmek olduğunu biliyorum.

Sen gülüşünle günleri uzatan kadındın,
ben ise geceyi biraz daha yaşamak için
şiire sığınan adam…
Şimdi ne geceyi uzatabiliyorum ne günü,
ikisi de birbirine karışıyor
ve ikisi de senden uzak.

Gözlerin hâlâ orada,
ama bakışların başka kıyılara düşüyor.
İçimde, bir denizin ortasında kalmış fener gibi
titrek bir ışık yanıyor hâlâ.
Biliyorum, sönünce
karanlıkla aynı dili konuşacağım.

Ömrümüz tükeniyor, senyorita…
Yavaşça, fark ettirmeden,
suyun altından çekilen bir gemi gibi
sessizce batıyoruz zamana.
Elimi tut, hiç olmazsa batarken birlikte olalım.

Ben seni, sen de beni
yarım kalmış bir şarkının
unutulmuş nakaratı gibi sevdik.
Tamamlanamayan bütün hikâyelerin
ortak talihini paylaştık;
ve biz de, bizim hikâyemiz de
o talihin bir parçası olduk.

Yıllar sonra biri adını sorsa,
"Bir zamanlar kalbimde bir kıyamet vardı,"
derim yalnızca…
Çünkü sen, benim içimde kopan
ve hiçbir zaman dinmeyen o fırtınaydın.

Ömrümüz tükeniyor, senyorita…
Bu cümleyi söylerken bile biraz daha eksiliyorum.
Ne güzel olurdu biliyor musun,
bir gün, son nefesimizi verirken,
aynı gökyüzüne bakıyor olsak.