Ömrümün Son Durağı Şiiri - Efe Yılmaz

Ben seni ömrümün son durağı biliyordum
Senin gönlünün son durağıyım sanıyordum

Yanılmışım

Kırılmışım çoktan daha fazla
Paramparça olmuş, dağılmışım her bir yere
Sere serpe

Bu durumu kabullenmek
Ve ansızın gidişinin nedenini anlayabilmek
Uzunca zamanımı almış

Hiç farkında bile olmadan
Sensizlik iki yakama da yapışmış ki hiç sorma

İçinden çıkılmaz
Unutulmaz
Umutsuz günler birikmiş
Ömrümün sensiz geçen her anında

Yavaş yavaş ayağa kalkmaya, üstümden atmaya çalışırken bu yokluk hissini, boğulmaya da ramak kalmış zamanlardan geçmişim ben, ölümle kalım arasında, gündüzle gece arasında, umutla umutsuzluk arasında dönüp durmuşum.
Uzunca zamanlar sonra kendime geldiğimde, büyük bir savaşı kazanmış gibi, inançlı ve başım dik hissediyordum kendimi, bir aşk için elimden geleni yapmanın haklı gururuyla tekrar yürümeye başlamış, gülmeye başlamış, inanmaya başlamıştım gelecek güzel günlere.

Artık mutluydum, hem seni unutmuştum, hemde kendimi yeniden bulmuştum, eskisinden daha güçlü, eskisinden daha inançlıydım.

Şimdilerde ise bakıyorum arkama, ne zor günler geçirmişim, ne kırgınlıklar, ne hüzünlere mecbur kalmış bu yüreğim.

İnsanız neticesinde
İyileşiyoruz zamanla
Hayatta zaten çok kısa
Çok kıymetli
Her saniye, her dakika

Özetle:

O Güzel günler kapıda…