Ömrümün Sarı Yazısı Şiiri - Betül Özçelik

Söğüdün tüle yansıyan kederini izliyorum
Buğulu bir gülümsemeyle.
Bir kez göğe uzatıyor ellerini
Bir gök ellerime süzülüyor
Biraz güneş topluyor eğnine
Biraz hüzün
Sarı bir yangın biraz
Ellerime bıraktığı günahı söküp
Yeryüzüne dağıtıyor sonra
Başlıyor sağanak yağmuru güzün
İndirip gökten ellerini hınçla
İsalar geriyor göğsümün darağacına
Ki bağışlansın yeryüzü.

Türlü çiçekler sürüyorum yarama
Kantaron, nergis, karahindiba
Dinsin yangısı yalnızlığın.
Tanrım, bağışlar mısın
Oğullarını yetim bırakan babaları
Yeşilinde yer bulur mu hataları
Belki yalan söylemediği için bile
Çocukları da alırsın cennetine kim bilir
Kim bilir nasıl haykırıyor elleri dağsızlığı
Cennetin gül çocuğu, tomurcuğu
Şimdi sonsuz bir yeşilledir
Anneleri sevinçten unutur yetimliğini
Yetimlik ki o küçük ellerin kaderidir.

Yağmur diner birazdan
Yeryüzü günahkar
Ki çocuklara mezar
Düşlerinden asılıyor göğe bir yüzün
Bir yüzün düşler dağıtıyor kederli uykularıma
Sesini bastırıyorum sonra sancılarıma
Sesin ki hep yedi yaşında.
Ziyaret ediyorum acını kırmızı pabuçlarımla
Acın küçülüp çocukluğun oluyor
Sığmıyor yine de göz yaşına.

Ellerin biraz toprak kokuyor, ayrılık biraz
Nereye gömdün babasızlığını
Nerene bastırdın baba sızını
Ki büyütüyorsun kendini az az.