Ömrümün miladı adam! .... Şiiri - Serap ...

Irkından, inancından, vücudundan sıyrılıp
varlığı aşkla şarabım olan adam...

insanlığa dair tüm bildiklerimin
bir hiçten ibaret olduğunu,
kainatı bilmenin kendini görmek olduğunu,
gülümsenemeden gülünemeyeceğini ve
hiç bir karanlığın sıfatsız bir hali sindiremeyeceğini,
ela gözlerinden öğrendiğim ömrümün ta kendisi adam...

şehrine geldim işte... şehrime...
rengini bilmediğin gözlerimde
açlığımla, susuzluğumla, suskunluğumla...
sıyrılamadığım ait olamama duygusuyla
hükmedemediğim zamanın geç kalmışlık korkusuyla
alnımda yaralı kırgın yazgımla
son ve başlangıçla... yine sana geldim...

ayın şafağa süzüldüğü vakit
geceye, yıldızlara,hilale ihanet olsada bu varış
emanet sana mahremiyetim
yalan sevişmelerle emanetinim
yılda bir sevişmemiz...ah bu emanetliğimiz...
korkma sakın gitmeye geldim...

ömrümün miladı adam...
sensizken tüm hadsizliğimle
bir anlığına da olsa gaflete düşüpte
sana ya da sensizliğe ihanet ettiysem kahrolayım...
ah ömrümün mabedi adam sen varsın ya! ben olmayayım....