Ömrümün İlk Karı Şiiri - Sedat Emrem

akaklarıma düşmüş ilk karı ömrümün
Başımın ilk be-yaz yasını tutuyorum günlerdir
Oysa alışkındım, coğrafyamda kardan çok ne vardı?
Hangi dağa baksam başı kardı!
Efkârdı...
Dumandı...
İçime y-ağardı da aldırmazdım yıllar yılı
Artık içimde dardı
Bundan olsa, şakaklarıma da yağdı...
Başım ağardı...
Daha sıkı bakmalıyım kendime
Her şeyden önce öyle ince şeyleri getirmemeli akla
Kalın kafalı olmalıyım mesela
Ağacı bir odun olarak düşünmeli
Ya da sadece yakmak için kullanmalı
Hemen kağıt ve kalem gelmemeli yadıma
Yazmak, yanmak bunlar olmamalı ilk düşündüğüm...
Gövdesinde bir ağaç-kakan görünce de
Ağacın yarası düşmemeli sancıma
Her rüzgâr estiğinde sızlanmayı da bırakmalıyım belki de...
Balığın göğsündeki kırlangıç yaralarını unutmalı
Göğsümün üzerinde tutmamalı gagasını
Açlığını hoş görmeliyim,
Kanun böyle demeliyim iyisi...
Ömrüme düşen ilk karına bahaneler aramayı bırakmalıyım belki de...
Her şey bu kadar karayken
Beyazlarımı sevmeliyim, sevmeliyim bu karı!
Kanayan mendilimi çekmeli yüreğimin dudaklarından
Gözlerini silmek için kullanmalıyım
Ömrümün kıyısındaki timsahların...
Ya da yüreğimi değil de onu parçalayan dişlerden silmeliyim bütün k-anımı...
Gece de beyazlamadan üstüne
Kapamalı; gözlerimi, yüreğimi kar -anlığıma...