Ömrümün Baharı Şiiri - Ali Gençli

kent geceyi soluyor tüm yıldızlar soldu bir bir… ben bir gül’ün peşindeyim nicedir. ümidin tükenmeyen son nefesi lal olmuş dilimin ucunda bir çığlık… fener alayları çocukluğumun ertelenmiş mutluluk düşlerinden geçer.. siyah beyaz fotoğraflarda kalmış içten gülüşler. beklemiyor değildim göz ucuyla geldi sevi’nin müjdesi, saklı sevdanın dayanılmaz hafifliğinde… içimde, hep eksik kalmış bir şeyleri tamam etme, ve ne varsa her şeyi paylaşma tutkusu bir elmayı birlikte dişler gibi ve eksildikçe çoğalmak sevginin çağlayanlarında… bahar-ı ömrümsün gül’üm, -son-suz ve imkansız bir sevi’nin sahrasında yaşadığım… kanadı kırık bir ebabilin yeniden uçmayı öğrendiği gibi ben hep sana geldim gül’üm, kırık-dökük ümitlerimle ve dünden kalan korkularım ayrılık saatlerinde sensizliğin acısını taşıdım damarlarımda, güneşi gören kardelenin boyun büküşü gibi… ne denli uzun olsa da sensizlikler ümidimi yitirmedim, seni düşledim Gül’üm, kozasını ören kelebeğin ölümü beklediği gibi… çaresizlik yangın alazlarında hüznü tanelerken kendi küllerinden yaratır kendini aşk, O bir ’Anka’ dır ki yeryüzüyle başlar öyküsü ve gelir oturur yüreğimizin kuytusuna… kuşatsa da dört bir yanımızı hasretler, bize umudu büyütmek düşer saklımızda sevgi tanımazlara inat... düş umudun can suyudur tükenmez hiç, göğüs kafesindeki ebabilin sessiz çığlığıdır inat, yol alır hep sevinçlere… ertelenmiş ne varsa bugüne, mutluluk adına yüreğimin umuda çiçeklendiği ve hasretle büyüttüğü ömrümün baharısın gül’üm bahar-ı ömrümsün… Ali Gençli / Söke