Ömrümün Âhirinde Şiiri - Halil Dülgar

Altmışıma merdiven dayadım; ihtiyarım,
Ömrü elde tutmaya yok gücüm, iktidarım,
Dizlerimi döverek gençliğimi ararım,
İmanım pek zayıftı, lakayd davrandım dinde;
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...

Vakit sudan hızlıydı, zaman sanki şimşekti,
Yıllar yarış atıydı, sanki deli fişekti,
Hayırda hasenatta heyhat elim gevşekti,
Çalışmadım, koşmadım kuvvet varken bedende;
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...

Günlerimi tükettim; âhiret uzak derken,
Sandım ki ölüme hazırlık için erken,
Dağdan kopan taş gibi kabre doğru giderken,
Aklım başıma geldi, telafisi zor günde;
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...

Ebedi gençlik isteyen, gençliği israf etmez,
Günahtan uzak durur, haram yollara gitmez,
Gafil olan sanır ki dünya bakî, hiç bitmez,
Lâkin kabir görünür hayatın her yönünde;
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...

Ömür sıcak yaz günü; dünya kardan adammış,
Âşık olduğum meğer kırılacak bir cammış,
Peşinden koşturduğum püsküllü bir yalanmış,
Hasaretim çok büyük, hastalık çok derinde;
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...

Ölüm gelir yakında, gündüzler olur gecem,
Kabirde azap bekler, arkasında Cehennem,
Gözyaşlarım olur mu kurtulmaya bahanem?
İbret alın ey dostlar şu Halil'i görün de
Çok pişman, perişanım ömrümün âhirinde...