Ömrümün Şiiri - Hikmet Durkut

Öyle böyle derken yaşandı bitti
Kabuk gitti özü kaldı ömrümün
Günler aylar derken yıllar da gitti
Bahar gitti yazı kaldı ömrümün

Bunca sene sinem büryan kavruldum
Fiske değse ta kökümden devrildim
Her mevsimde harman olup savruldum
Tanesi yok tozu kaldı ömrümün

Asla olamayacak hayeller kurdum
Deli divaneyim avundum durdum
Keşkeler çoğaldı dizime vurdum
Derman gitti sızı kaldı ömrümün

Çektiğim çileler bedeni yordu
Beni yerde gören bir daha vurdu
Yediğim lokmalar boğaza durdu
Tadı gitti tuzu kaldı ömrümün

Kim ne dediyse hemen inandım
Herkesi ben kendi kalbimce sandım
Yürek kor misali kavrulup yandım
Külü gitti közü kaldı ömrümün

Hayraniyim hiç kalmadı gümanım
Ne kadar yansamda çıkmaz dumanım
Allah bilir ne gün dolar zamanım
Çoğu gitti azı kaldı ömrümün