Ömrümü Yedin İstanbul....

Ah istanbul vah istanbul
Yedin benim ömrümü istanbul,

Ayağım kırılsaydı gelmeseydim
Beni vatanımdan köyümden ettin
Saçlarıma ak düşürdün
Seni zalim istanbul,

Taşın toprağın altın dediler
Bizi yurdumuzda vatanımızdan
O güzel köyümüzde ettiler,

Bu zalim gurbete
Gelenide gelmeyeni de
Bin pişman ettiler,

Ne güzel köyümüzde koyun güderdik
Tarlalarda arpa buğday biçerdik
Kimi zaman ağlar kimi zaman gülerdik
Düğünlerde hep birlikte halaylar çekerdik
Bahçelerde masaları kurup rakıları içerdik
Gece olunca kendimizden geçerdik,

Yağmur yağar akan sular coşardı
Buram buram topraklar kokardı
Gül bahçemizde güller açardı
O güzel kokuları etrafa saçardı,

Hep birlikte güler eğlenirdik
Sen bize gülmeyi unuturdun
Nerde benim bu güzel günlerim
Yedin ömrümü zalim istanbul,

Gülün dikenlidir bülbül bile konmaz
Kanar yüreğim dindiren olmaz
Köyümün eşi benzeri olmaz
Hiç bir yerde bulunmaz
Benim güzel köyümün benzeri,

Benim aslım uzakda olsa
Sevgim burada asla dinmez
Beni köyümden ayırıp
Buradan beter ettiler
Dost bildiklerim nedense
Beni burada terk ettiler,

Yıllardır yolunu gözler oldum
Hasretinden yanar oldum
Çalışmaktan iki büklüm oldum
Ah istanbul vah istanbul
Saçlarıma ak düşürdün
Yedin ömrümü bitirdin istanbul...
Hüseyin yanmaz
04/12/2008