Ömrümü ömrüme kat Şiiri - Servet Konaçoğlu

Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Yüzü ap ak gönlü yorgun
Kucağında sımsıkı sarıldığı bir bez bebek
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Büyütmek için harcanmış koca bir emek
Dünyanın en güzel duygusudur
İnsanları karşılıksız sevmek
Zenginim diye böbürlenme
Fakirim diyede üzülme
Hastalığın zengini fakiri olmaz
Korkmayın sevmeklede bulaşmaz
Umut yegane ilaç
Sen ellerini allaha aç
Duaların eksik olmasın dilinden
Kimi iyileşiyor kimi göçüyor bu bedenden
Üzülme çocuk bir masal kahramanıydın sen
Bir hikayeydin okumaya doyamadığım
Saçlarını okşamaya kıyamadığım
Gözlerinin içine daldığım ağladığımsın sen
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Mutluluktan gözlerini saklıyordu
Bu benimmi ? diye ağlıyordu
Annesi babası perişan
Kardeşini sayıklıyordu
Allah ne ömür biçti bilinmez
Günlerini sayıyordu
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Sanki kalbi kırılmış
Bu ne hal be çocuk
Gözlerinde hiç yaş kalmamış
Sana aldım mavi bir nazar boncuk
Ömrümü ömrüne kat gül be çocuk hadi gül
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Kefen aynı kefen beyaz
Sığmaz dediler kocaman yüreği
Öksüz kaldı bez bebeği
Düşlerinde güldü ona meleği
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Yüzü ay gibi parlayan
Çocukluğunu doyasıya yaşayamayan
Hey gidi aksi hayat
Elveda sana , elveda annem babam
Elveda kardeşim , bez bebeğim elveda
Ağlamayın sakın peşimden
Dedemin baş ucuna koyun beni
O varken korkmam karanlıktan
Beni korursun değilmi dede
Dizine oturtup masallar anlatırmısın gene
Söz verin bana gitmeyin düşlerimden
Unutmayın ne olur beni
Son kez tut annem ellerimi
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Kaderi aynı kader
Yaşını oyuncaklarıyla çarpsan
Umutsuzluğunu bölsen geçen zamana kaç eder
Günlerde yorgun çocuk tıpkı sen gibi
Bak gece oluyor artık
Ay dede bile uyudu
Hadi sende kapat sımsıkı gözlerini
Acıların biraz hafifler belki
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Gördümde bin kere öldüm
Ömrümü ömrüne kat be çocuk
Ömrümü ömrüne.