Ömrüme Düşen Ayrılık Şiiri - Saffet Çakır

Zemheri gölgesine akıttım gözyaşlarımı
Zehebi karanlıklar düştü üstüme
Meğerki ben ayrılık neymiş bilmezmişim.
Bilmezmişim,
ateşin yaktığını, suyun ıslaklığını
Şimdi yarınım ezik, kalbim kırık,
Ah! ömrüme düşen ayrılık
Dağlarıma yağan kar taneleri
Eridi ömrümün yamaçlarında.
Ah gurbet elin demlenen hasreti…
Senmiydin karşıma çıkan
Yadellerin seherinde…
Ki okyanuslar gizliydi,
Mahmur gözlerinde…
Bir ince sızım ivmelenir şimdi
İçimde depreşir bir mavi hıçkırık,
Ah..ömrüme ansızın düşen ayrılık…

Gidişin ölüm,
Be gülüm.
Mevsimim şimdi hazanda
Ben ağlardım fark ettirmezdim.
Kader yazgımızı yazanda…
Ah gidişin var ya o şehirden,
Volkanlar düşmüş misali
Yaralıydı şehir bin yerinden
Ben kaldım dipsiz uçurumlarda
Güneş çoktan aşmıştı
Mecnun çölleri bana bırakmıştı.
Şimdi yüreğim en ince yerinden kırık,
Ah! ömrüme ansızın düşen ayrılık…

Yer kürede sarayındı yüreğimdeki yerin
Yazgıma fermandı ahu gözlerin.
Gülşen-i bağımız viran oldu.
Şimdi yüreğim intifada dağlarım duman
İçime bir sızı düşer seni andığım zaman.
Nev bahardan bir demetti
seninle konuştuğum anlar.
konardı sanki yüreğimin enginlerine
telli turnalar…
ah! o gülüşlerin var ya, asılı kaldı içimde
sana uzanamadım işte
yollarım diken, kollarım kırık
ahh..ömrüme çığ misali düşen ayrılık…

Ben ayrılığı şiirlerde okumuş,
Türkülerde dinlemiştim.
Şimdi içimde tüten
damarlarımdan süzülen bir şey var.
Aktığı yerlerde yangın koparan
Zamanı lahza lahza gözlerimde donduran…
İçimde yankılanır şimdi bir hıçkırık
Defterim dürülmüş, kalemim kırık.
Ah! zemheri vicdanlı,
Ah! Ömrüme kor misali düşen ayrılık…