Ömrüme Ağıt Şiiri - Murat Kılıç 2

Kar yağar ömrüme.
Her gün bil fiil acıtarak,
Beni benden ayırarak,
Yağmurla karışık bıkmadan,
Yağar yağar yağar.

Dünyalar değişirim aynı anda.
Aklımdan geçenler bir anlık.
Bir de suskun bayramlarım var.
Sonsuza kanat çırparcasına uzun,
Nedenlerinin anlanmayacağı kadar,
Hüzünlü sesimin kısıklığının kısalığı kadar.

“Babam, balıkçı kasabası dostudur.
Beraber yürürüz sahil yollarında.
Her zaman bir huzur kaplar benliğimi.
Babam ve ben bir deniz kenarında,
Parmaklarımda ekmek kırıntıları,
Martı korosu ağlaşmasında.”

Alıntıdan ibaret artık bunlar hayattan.
Ne görüntü var hayalimde ne de bir iz.
Sorgu yorgunu, yaralanmış,
Buruk bir kalp ile oturuyorum.
Daha önce çizilmemiş bir resim gibi,
Ruhsuz ve bedensiz.

Hiç sanmıyorum düzeleceğini,
Bu ömür yangınının sessizce söneceğini.
Karanlığın gözlerinden korkarak,
Olmanın olumsuzluğundan ayrılarak.
Bu yüce nehir kenarında,
Ellerim dizlerimde ellerini bekliyorum.
Yaşamayı özlediğim, yağmuru beklediğim gibi.

05.12.2002