Ömrümce Unutamadım Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Hiçbir adımda omzuna değmedi gölgem,
Yolunu kesmedi hiçbir cümlem.
Ama yine de bütün suskun hayallerimi,
Seninle yaşadım ömrümce ben...

Seni ilk kez,
Yorgun bir güneş, yokuş aşağı dökülürken gördüm.
Sen, gözlerinle koca bir şehri susturuyordun.
O an anladım:
Bazı insanlar sadece bakarak da insanı yıkabiliyordu.

Durgundu gözlerin,
Bir ormanın en derin sessizliği gibi,
Bir yıkımın başlangıcı gibi...
Ve ben, o an,
Duydum içimdeki bütün duvarlardan gelen çatlak seslerini.

Her sabah aynı saatte geçiyordun sokaktan,
Ben de hep o kırık kaldırımda bekliyordum.
Bir tesadüf gibi görünüyordu,
Ama köstekli saat bile tam o an duruyordu.
Ne konuşuyorduk, ne de bakışıyorduk,
Ben seni hissediyordum... şehir de beni.

Seni tanımıyordum...
Adını bilmeden, dünyaya hükmeden gülüşünü ezberliyordum.
Saçlarının rüzgârla konuşmasına şiir kitapları yazıyordum.
Sen bilmiyordun ama ben seni seviyordum.
Ben seni seviyordum.

Bir gün yağmur yağdı.
Sen sırılsıklam ıslanıyordun.
Şemsiyesizlik bir insana ancak bu kadar yakışırdı.
Ben yine köşedeydim.
İlk kez “keşke” dedim, yüksek sesle:
“Merhaba” diyebilseydim...

Ama yapamadım.
Bu aşkı sessizce yaşadım.

Aradan uzun yıllar geçti.
Belki taşındın, belki evlendin,
Belki de hâlâ o sokaktasın.
Belki o kırık kaldırım taşı da duruyordur...
Ama ben orada değilim artık.

Sadece bir gölge kaldı senden bana.
İsmi konulmayan bir hikâye,
Susarak edilen binlerce sohbet...
İçinde sen varsın ama
Kalan sadece hasret.

Şimdi sana bu satırları yazarken bile,
Biliyorum, hiçbir zaman okumayacaksın.
Ama bu yazı senin için değil;
Benim suskunluğuma bir mezar taşı gibi dikilsin diye.

Sen beni hiç tanımadın.
Ama ben seni…
Dünyaya hükmeden varlığınla hissedip,
Yaşayıp,
Yokluğunla ezberledim.

Ve inan...
Sen beni hiç tanımamış olsan da,
Ben seni ömrümce unutamadım.

15 Nisan 2025 Salı