Ömrüm... Şiiri - Ediz Karaoğlu

Ömrüm,
Seni acaba yarın görebilecek miyim ile,
Seni gördüğümde ne diyeceğimi düşünmekle geçti,
Her biri birer kaldırım taşı gibi dizilmiş tekdüze kelimeler,
Ve ne yapacağını bilmez, utangaç titreyişlerle geçti tüm ömrüm.
Biliyor musun, ben heyecanlandığımda hep bir şey eksik söylerim,
Ve bu da hep “seni seviyorum” olmuştur senin karşında,
Sensizliğin başlangıcı olmuştur platonik aşkların küf kokan sahte boyasında,
İster mart, ister ekim, ister haziran olsun,
Bir tuhaf, bir anlaşılmaz ayaz akar içimden tam kalbime doğru,
Seni sevdiğimi söyleyemem yine ben...
Uykusuz gecelerde seni anmakla geçti tüm ömrüm,
Ve cep telefonumda gereksiz güzel nâmelerdeydi benim aşkım,
Oysa ki hiçbirini yollamamıştım sana, yollayamamıştım,
Ama neden olduğunu bilmesem de,
Birşeyler umar oldum o cafcaflı sözlerden,
Belki de, evet evet çaresizliğimden...
Ömrüm seninle göz göze gelmeyi beklemek ve,
Geldiğimde ise ne halt edeceğimi düşünmekle geçti,
Belki bir telefon kadar yakın uzaklıklar yaşadım,
Uykudan önce Adile Abla misâli yatağıma girerdin,
Niyetim yoktu öyle hayâline sarılıp yatmaktan başka,
Adile Abla öldü, üzüldüm,
Sen öldün üzülmedim her ne hikmetse ama...
Ömrüm seni kazanmakla başlardı benim için,
Seni içimde bitirmekti işte ölüm sebebim,
Bir Atilla İlhan şiirinde devirdiğim on koca gece,
Ve Yunus’un fonunda okuduğum onlarca şiirim,
Gözlerimin önünden öyle selâmsız geçişin,
Ömrüm senin gidişini beklemekle geçti içimden,
Ben, Adile Abla, Atilla İlhan kolkola,
Şimdi senin içimdeki ölümünü kutluyoruz kendi aramızda,
“Bir varmış, bir yokmuş”larla...

11.Ocak.2002
Saat: 03: 00
İstanbul