Ömrüm'e Şiiri - Kamile Kaynak

Bakma, bakma öyle bu gözler niye buğulu der gibi.

Ezelden alışkınım ben yalnızlığa.

Özüm gülmemiş ki gözlerim gülsün.

Yıllardır üzerime yapışmış bir elbise gibi bu sevgisizliğin yükü .

Yaslandığım her duvarın altında kaldı enkazım.
Gölgesine sığındım ağacın dalları kırıldı.

Sonra mı? Sonra sen cıktın karşıma.
Rüzgar öyle bir esti ki herşeyin güzel olacağına inandırdın o sözlerinle.
Bakışlarında ki masumiyete kandım işte.
Kurduğumuz hayaller gerçek olacak sandım.
Bu sefer mutluluk benim peşimden koşacaktı.
Meğer ne aptalmışım yine bir yalanın kurbanı oldum.
Artık başladığım nokta da bile değilim tükendim.
Hem de bu sefer öyle bir sağlam tükendim ki kendime gelmek istesemde gelemiyorum.
Alışkındım be ben bu yolu bir başıma yürümeye.
Sen ömrüm, ben hep olacağım ellerimiz ayrılmayacak deyince.
İnandım lan inandım işte.
Seninde niyetin gönül eğlemekmiş.
Sevemedin adam gibi.
Ömürlük değil seyirlik aşkların insanı çıktın.
Durma şimdi git hadi.
Sen seversin gitmeleri.
Git hadi git.