Ömrüm Şiiri - Gökhan Üçkaya

ömrüm; güzelliğini uç uca ekleyemediğim
olursa olduğu yerde çiçek takınıp dudaklarıma
eksik kalacağını bildiğim halde dudaklarımı terkedemediğim

terketmeyen bir soru ömrüm
terkedemedim diye
dudaklarıma değen her çiçek teninin güzelliğini
ne kadar yutkunsamda gideremediğim bir yumru gırtlağımda

oysa ne zaman esrikliğin esinleri
içimde bir yaprağı yerinden oynatsa
terketmediğim dudaklarımı kutsamak için
yeni bir imgeye kafiye koşup
sözcüklerin sesin sırrından sıyrılmış gümüş oklar gibi
havayı kesmesini istemiştim

belki de göğsümün guruldayan güvercinlerini
çekip çıkarmalı
daha önce söylenmiş sözlerle beraber havaya kanatlandırmalı
sonra kendiliğindenliğine bırakıp gönlümü
ömrüm seni haylaz bir çocuk gibi yeniden yaşamalı.

(Ein-Kerem, Ocak 2001)