Ömrüm Şiiri - İsmail Hayal

Altmış dokuz senesi Gümüşhane ilinin,
Demirören Köyü'nde hayat buldu bu ömrüm.
Annemin yüreğime dokunan o elinin,
O büyük şefkatinde hayat buldu bu ömrüm.

Yalınayak perişan ağır ağır yürüdüm,
Zemheri yorgan gibi üste çektim bürüdüm.
Bir marazi dert ile boydan boya çürüdüm,
Lokman'ın merheminde hayat buldu bu ömrüm.

Sefaleti yüklendim henüz sekiz yaşında,
Yarı aç yarısı tok doydum ekmek aşında.
Küçücük bir evimiz Arafilboy başında,
Trabzon gurbetinde hayat buldu bu ömrüm.

Babam Hoca Ahmet'in sözünden feyz alarak,
Çekildim bir kenara şerden uzak kalarak.
Ganitada yürüdüm hayallere dalarak,
En uzak iklimlerde hayat buldu bu ömrüm.

Serseri bir yel gibi elden ele savruldum,
İbrahim ateşinde hamdım piştim kavruldum.
Asırlık çınar gibi hazan vurdu devrildim,
Yorulmuş gönüllerde hayat buldu bu ömrüm.

Kaç sorunun içinde cevabı bulamadım,
Elli dört sene geçti hiç mutlu olamadım.
Dünya denen pazardan pek murat alamadım,
Bir yetim yüreğinde hayat buldu bu ömrüm.

Altı kardeş bir evde yokluğu elimizde,
Kendimizle yüzleştik başkalık halimizde.
Her zorluğu yaşadık acısı dilimizde,
Hayalî düşlerimde hayat buldu bu ömrüm.