Ömrü Kadar İnsan Şiiri - Mahmut Tonbul

Öğle vaktini yitirdiği zaman
Gölgeler sarktı duvardan
Büyük bir sır fısıldadı
Eski taş sokaklardan

Tenime kondu yabancı bir rüzgar
Çayır kuşlarının kanatları
Bulutları biçerken
Kırılan camdan mavilikleri gördüm

Her şey ömrü kadar insanın
Ve ölmek daha kolay sevmekten
El salladığım tren ufka karıştı
Korkuyorum ikindilerden
Kapıları ört...
Silahsız asker gibiyim
Can verilen iri gözlerini
Ne olur çek üzerimden

Pişmanlıkların geçtiği asma köprü
Meyvesiz çiçeklerin yuvası şimdi
Saklandı izlerim
Yerli yerinde yaralarım...