Ömre Zarar Şiiri - Gülgün Özel

Ömre zarar vakitlerdi,bir daha yaşanılsa acısına katlanamayacağımız vakitler..Sanki Israfil bizim icin üflemişti o Sur'a..Başlamıştı bizim kıyametimiz...
Herzaman sağlam basan ayaklarım, nereye koşacağını bilmeden,birbirine çarpıyordu..
Bağırıyordum sokak ortasında,ama duyan kimse olmuyordu..nasıl gitmiş nasıl yetişmiştim olduğun yere hatırlamıyorum bile..
-"açın" diyordum."kapıyı açın",
Cehennem zebanileri gibiydi dikilenler, geçit vermiyordu..oysa gerekirse yanmak istiyordum onunla ben..
-"Açın yalvarıyorum açın" diyordum ama nafile..
Cehennemin alazı yüzümü yalıyordu sanki.
Bana yeryüzünde,cehennemi yaşatıyorlardı kapalı kapılar ardında..
Çığlıkları, feryatları duyuyor ama, algılayamıyordum..Hissizlik bu olsa gerekti..acıyorum ama canım yanmıyordu.Tuhaf birşey..anlatılası değil..
"Bekle"diyorlardı.
Neyin beklemesi bu?
İç sesimle konusuyordum.
Beynim artık benim değildi. Hükmedemiyordum,sanki eisntein gibi, birçok şeyi,aynı anda düşünüyor, soruyor ve aynı anda cevaplıyordu.Am a hicbiri bana ait değildi,beynimin icindekilerinin.

İşte çıktılarrr gidiyoruz..Yok gitmiyoruz,kosuyoruz.
Dokunuyorum,buz gibisin.
Korkuyorum,ürperiyorum.
Uyumak gibi,uyuyorsun bana göre,aç gözlerini.

Bir sireni,takip etmek böyle oluyormuş.
Peşinden yetişebilmek,kuş gibi varabilmek,sövmek herşeye..böyle oluyormuş.
Oysa ben, en son ne zaman siren sesi duyduğumu, nerden geldiğine baktığımı hatırlamıyorum bile..Şimdilerde,bundandır yüreğimin her siren sesini duyduğunda,kuş gibi çırpınması.

Geldik işte...
"Bekle"....yine o iğrenç kelime dudaklarda..
Kendi kendime konuştuğumu farkediyorum..
"Beni bununla sınama Ya Rab bim" diyorum.."Beni al yanına,beni al.".
Geri dönemem,gidemem,konuşamam,onlara hiçbirşey diyemem.
Nasıl söylerim ben?
İmkansız,ölürüm ben..

Açıldı cehennem kapısı..bana doğru geliyor celladım.
"Hayır" diyorum. "hayır"..kulaklarımı kapatıyorum ellerimle..
İstemiyorum,
Hayatımın en korkunç beklentisini ve en iğrenç cümlelerini duyuyorum celladımdan.
Beni kıskıvrak yakalıyorlar,sımsıkı,bırakmıyorlar.
Dağıtmam lazım burayı,tarumar etmeliyim..,o cehennemden geçip, onu kurtarmalıyım.."
"Bırakın beni lütfenn".
haykırışlarımı kimse duymuyor.

Nihayet yanındayım.
Uyuyan güzel gibisin..
Dokunuyorum,alnın,saçların,ilk gördüğüm andaki gibisin..nasılda güzel ve huzurlusun...
Bu mu?
Ölüm bu mu?
Bu kadar huzurlu mu?

Simdi,kalp dediğim yerde,kocaman bir taş var,ağırlığından kımıldayamadığım..
Gözlerim o günden beri zifiri zindan siyahlara bakıyor,renklerini kaybetti.
Sesim..adını zikreden dilim,ogün haykırışlarla boğuldu gitti.
Ben ise...yaşamıyorum..
Öldüm..bittim..

10 ekim 2016

Gülgün Özel
Kayıt Tarihi : 12.12.2018 08:36:00