Omnia'nın Öyküsü Şiiri - Umut Onur Çöpür

insan dedi ilk ölen kaybeder
olmak ütopyasıdır varlığın
bulunuyorum her hangi sorularda
tüm sorulara yalnız cevap veriyor cesetler
kayb ve olmak tutuşturuyor kulaklarımın içindeki sarmaşığı
ya olmaya çalışırken kaybediyorum
ya kaybediyorum olmayı
gerçekleşen patlamanın ardından
zaman diye tükeniyor
algıladığım bütün varlığım

korkmak dedi ilk cesur
fıtratıdır insanın
en rasyonal kaidesi bu organizmanın
ve organizma o ki
mutlak bir olmaktır tek gayesi
bu yüzden kök salar ağaç
bu yüzden çoğalır bir virüs
yüzden yüze vurur o ademoğlu
ya da kahpe homo sapiens

ve o an gelir çatar evrenin bir çılgın noktasına
bir kıvılcımdır düşer
o ilk çılgının kanlanmaya başlamış dimağına
verdi kararını verecek az sonra
kalktı kalkacak
ve doğruluyor iki ayağının üstüne
bu kez hiç görmemiş gibi görüyor
başlıyor tabiatımın kaybetmeye içkin macerası
kalkmışım hülasası kandan kemikten ve liften
yaralanan ve yorulan bir materyalden ibaret
yalnız avuçlarım ve en kıymetli hazinem
iki kulağımın ortası
yol alıyorum ufuktaki varlığa doğru
dur diyor ilk korkak
her zaman karanlık olacak indiğin kuyu

bir kadrandır kainat
merkezinden ucuna doğru dairenin
zalim kovalar mazlumu
ve rakamlar dizilidir peşi sıra
döner durur bu oyun
tekrar ve tekrar ve yanılıyor
reductio ab absurdum

ve şu an damarlarımda dolanıyor kara kızıl bir kayb
ve indiğim ilk ve son kuyudayım orası rahm
sıcak kaygan ve akışkan
korkumuş kemiklerim hiç olmadığı kadar kırılgan
birden titretiyor duvarları
ve kulak zarlarını patlatan
o gürlemesiyle çıkıveriyor ilk aşık
diyor ki dişlerinle bacaklarını yontup
doğrul bu karanlık kuyudan
ilk atanın tutkusuyla
savrul günışına ve saldır
hem zalime
hem
hem
hem ilerle ona doğru
parlasın ışık
titresin göğüs kafesindeki sefil
ve sev onu
ve sev

o anda o kaotik sarsıntının ortasında
bir tohum yeşeriyor
bir enerji zuhrediyor
taştan topraktan ve gazdan
öte bir varlık evriliyor
en hızlı ışıktan daha cevvalce
ellerim avuçlarım ve saç diplerim ısınıyor
küfrediyorum kayba
kaybediyorum kaybı
ve haykırıyor cigerlerim
ve ben tanrıyım
ve ben tanrıyım o anda
yayılıyor her bir noktaya iyiliğim
birer birer dolduruyorum kaybı
ve oluyorum ilk defa
ve olduruyorum iliğini kainatın
manamla yırtılıyor gözkapaklarım
görüyorum
duyuyorum
seviyorum