Sekizyüz doksan dört,Sivas ilinde
Sivri alan derler doğmuş köyünde
Gülüzar ananın,sevda gönlünde
Karaca evladı,doğdu Veysel'im.
Çiçek hastalığı,yedi yaşında
Vişne dallarıyla konuştum
Seni sordular
Boynumu büktüm boyunlarını büktüler
Kara kara bulutlar geçti gözlerimin önünden
Damlalarını döktüler
Çocuklar geldi yanıma Ellerimi öptü
AVRADINI
El oğlundan oğul olur
Diyeninde avradını
Hem oğlundan hem kızından
Umanında avradını.
Ben vurgunum taşına toprağına
Yaylaları dağı ovasına.
Çağlayan pınar, koyaklarına
Vurgunum Türkiyem vurgunum sana.
Duyguların şairinden selamlar.
Yüreğim yanıyor içim sızlıyor
Yine ayrılığa başım dönüyor
Firağın sinemde olunmaz yâre
Vuslattan haber yok başım dönüyor.
Bitmeyen bu sevda helak edecek
Seni ne çok sevdiğimi bir bilsen
Çektiğim acıları bir bilsen
Yaban gülüm, kır çiçeğim
Neredesin sen.
Her gün biraz daha alışıyorum
Her gün biraz daha seviyorum
Her gün biraz daha korkuyorum
Ya bırakıp giderse diye.
Ömer TURAL, Duyguların şairi.
Ya biz dünyaya yanlış gelmişiz
Yada onlar insan değil.
Yaşayan onlar
Her gün ölen bizleriz.
Kimine güllük gülüstanlıkken bu dünya
Neden acıları hep biz hisetmişiz.
YAĞMUR
Ne güzel yağmış yağmur
Toprak su ile buluşmuş
Şimdi yine yağıyor
Pencereme vuruyor çiseler.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!