Ömer Şiiri - Nurhan Göktürk

Caminin avlusunda oynar,
Çatıdaki güvercinleri seyrederdi.
Çocuk güvercinleri severdi,
Güvercinler gökyüzünü.
Annesi avazı çıktığı kadar bağırır,
Onu çağırırdı.
O bata çıka çamurlarda oynar,
Düşlerinin evini yapar,
Kumsalda kumdan kaleler inşa ederdi.
Sonra tüm hırsıyla tekmeler,
Tahtadan silahıyla tümencilik oynar,
Hayatını bir kefeye koyanları vururdu.
En sevdiği dükkanların, vitrininden bakar,
Elleriyle camlarına bir şeyler çizer,
Dükkanın çırağı bağırınca siner,
Nefes nefese köşe başından
Ezbere bildiği sokaklarda
Gözden kaybolurdu.
Çocuk işte! Ertesi gün yine aynı oyunu oynardı.
Ne zamandır onu hiç görmedim.
Doğrusu nerede? Ne yapıyor? Bilmiyorum.
Acaba ninesinin yanına Niğde'ye mi?
Göndermişlerdi.?
Ne olmuştu da birden ortadan kaybolmuştu.?
İş çıkışı durakta beni evime götürecek
Otobüsü beklerken onu gördümm! ! !
Az önce önünden geçen
Umut otobüsünün afişinde! !
Bu sefer oyun oynamıyor,
Gülmüyor, kaçmıyordu.
Çocukça hinliği, yaramazlığı yoktu.
Afişte öylesine mahzun
Etrafta olup biteni gözlüyordu.
Altında' Ömer Sapmaz' ve bir telefon numarası,
'Şu tarihten belli kayıp,
Görenlerin insaniyet namına......'
Belli ki; hayatının en büyük oyununu oynamış.
Bilinmeyende bir akşam üstü,
Sır dolu sokaklarda kaybolmuş
Eve dönüş yolu mu arıyordu?
Bildiği en iyi oyunu mu oynuyordu?
Yoksa çok sevdiği güvercinlerin,
Kanadına takılıp, özgürlüğü mü soluyordu?

Nurhan Göktürk
(11ocak 2003/ Antalya)