engelsiz ufuklarla çevrili bir sahradayım
bir öte dünya bu hayatsız
hafif bir yel esiyor gönlünce
ürpertilerle dolu bir mavi gecedir zaman
nazlı bir ay doğuyor kum tepelerinin arasından
uzaklardan tanımlanamaz sesler geliyor derin
hakikat kendini anlatamaz.
hakikatın dili mecaz.
kabıkavseyn! yüz yüze iki yay. tek
noktada temas. bir yanda imkân
âlemi ötede vücûb. miraçta x harfi.
mümkin insan ve vâcib varlık.
Anahtarım oldun!
Seninle açtım içimin kapılarını, kendime girdim. Sonra ne yaptın? Bırakıp gittin beni.
Çıkmak istiyorum, çıkamıyorum, kapılarım kapalı, kendimde mahpus kaldım.
Kendi dehlizlerimde geziniyorum. Bir aydınlık, bir karanlık... Önüme ne çıkacak, bilmiyorum.
Her gölgeli alan korkutuyor beni, ucubeler çıkacak sanıyorum, birden fırlayacaklar önüme.
Zora soktun beni, kendimi tanımaya zorladın. Bu yetmezmiş gibi, beni uykumdan da ettin. Uyuyordum her şeyden habersiz, uyandırdın.
beni sürüklerdiniz.
sizi izlemekten lezzet alırdım.
halden hale hızlı dönşümler yaşardınız.
ardınızda dizi dizi benlikler bırakırdınız.
ben onları toplar hayal odamda biriktirirdim.
günleriniz tıpkı mevsimlerdi.
sen okuyacaksın diye şiir yazardım
seninle güzeldi masallarım
bilirim
sağanak yağmurlar misali
kesilecek ilhamlarım
yanarım eriyen ümitlerime
Hakikat haykırır bazan,
ünlemli konuşur,
dayanamaz zayıf kulaklar.
Der, tam insan olun ey insancıklar!
Bedence özürlüdür kimileri
Seninle iletişimim tek yönlü olmadı.
Bunu bir örnekle anlatayım istersen.
Ben bir merkezim, sen de küresin.
Senin tam ortandayım, ya da sen beni tamamen kuşatmışsın.
Küreyi, yani seni oluşturan her noktadan sesleniyorsun, sesin bana, merkeze geliyor, her yönden.
Her yönden mi? Yön yok ki artık.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!