kimliğimi kırdım safraya
biri bağdaş kurmuş geceye
o
tarihi çocuğum rüyanın ülkesinde
yoksul akıntı
en çok kendimi kırdım
bıraktığım izlerden
yürüdü su
en çok kendimi kırdım
sıcağa akamayınca
yokluk gibi çöktü üstüme
sessizlik denizinde boğulmaktayım
mayışmış bardakta rakı
mezeler küflenmiş
ben hala aynı masadayım
benim ellerim
kuru topraklar gibidir arkadaş
bakma sakın korkarsın
rüyaların kararır
bir gördüğün kadarı da evde durur inan
kapat perdeleri kapat
şu garip sanrıları yaşadıkça
çünkü
hüzünlüdür aşkın tanrısı
duvarlar yıkıldıkça
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!