Kahkahan bütün şelaleleri bastıran,
Ömrüm bitti, hani gelsin artık o an.
Ellerin beni senin aşığın yapan,
Ömrüm bitti, hani vermedin bir aman.
Gözlerin canıma can katan,
Ömrüm bitti, hani görmediğim zaman.
Çıktı ağzımdan kahrolası kelimelerim, hepsi birer mızrak.
Düşürdüm yerlere, sonbahardan daha çok yaprak.
Gidişinle titredi, ayağımın altındaki kızıl toprak.
Aşkından değil artık, gözlerim akan yaştan parlak.
Söyle Tanrım, yalvarırım;
Bilge mi oldum şimdi yoksa yüreksiz bir korkak?
Hissetmiyorum artık eskisi gibi,
Özümü kaybettim, görüyorum şimdi dibi.
Sahi, bu hiçliğime sebep olan neydi?
Yıllar mı? Ah geçip gitti tabii,
Saymadım belki dört belki kırk iki.
Bütün suçların işlendiği yerdeyim;
Bakışlarla, sözlerle, ellerle.
Düşünülenlerle ve en çok düşünülmeyenlerle.
Beraberim çocukluğumla, gençliğimle;
En güzel zamanlarım da bile yüreğime zehir olan ömrümle.
Yalnız değil, yapayalnız kendimle beraberim.
Esip devirdi içimdekileri fırtınan,
Söyle; kâr mı zarar mı, yanımıza kalan
Yoksa onu da alıp gider mi bir zaman?
Biliyor musun? Sendin bana canan.
Sensizlik zor, susuzluktan yaman,
Gözlerin, bir yudum sıcak bakış;
Benim değilsin, görmedi gözlerimden.
Saçların, göğsümdeki nakış;
Benim değilsin, delmedi bedenimden.
Ellerin, münezzeh sanatçıya alkış;
Benim değilsin, duyulmadı sahnemden.
Ne siyahlar siyah artık, ne maviler mavi
Uzun zaman olmuş, kaybetmişim
Ben o çocuksu neşemi.
Gir sen de şu cennet kapısından içeri,
Deyip durdu beni tanıyan ahali.
Bedenim artık kendime bir semer misali,
Bekliyor şimdi benden uzak bir diyarda,
Sanmayın denize nazır eski bir sarayda,
Koğuştan bozma dört duvar bir oda.
Bi' köşede iki göz çekmece,
Bi' köşede küflenmiş ranza.
Mühim değil belki saat varsa duvarda,
Yaşıyor muyum ben de insanların yaşadığı yerde?
Mutlu değilim biliyorum, bir yanım hep kederde.
Okudum, okudum Tanrı'nın ettiği kelamı tek nefes tek kalemde,
Söyleyin bana;
İsa da düşmüş mü acaba benim düştüğüm derde?
Kızmayın bana;
Tuhaf, nedir bu beni yaşamdan alıkoyan?
Beni hüzün bahçesinde ebedi tutan.
Dünya iki günlük, derler, ki en büyük yalan;
Kaçıncı yaprak bu ömür takviminden kopan?
Tuhaf, nedir bu beni böyle yapan?
Sanki bedenim kendi ruhuma bir kapan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!