Oma Şiiri - Önder Günal

Bizim sokağın karşısinda,
Yaşlı bir Oma otururdu.
Her sabah namazında,
Camdan selamlardı beni.
Cama yağmur düşerdi,
Ve hemen kururdu.
Buğulanan camın ardında,
Yaşlı bir Oma uyurdu.

Kuşlara gülümser aydınlık,
Ama, hüzünlü bir yüzü vardı.
Mutsuzluğuyla sanki derinden,
O kara geceyi pıhtılardı.
Akşamları tülün arkasına
Gizlenir, gizli gizli ağlardı.
Belki de her sabah beni
Cama, onun bu hüznü bağlardı.

Hüznün diliydi, belki iki pencere
Ve bir sokak öteden, bizi konuşturan.
Ben üzerini örterken uyuyan
Mutsuzluğun, o ağlardı geceye.
Kucağında ağlayan pişmanlıklardı,
Belki de yüzünü böyle buruşturan.
Yaşlı bir Oma´ydı aslında beni,
Küflü geçmişimle barıştıran.

Kapısının önünde bu sabah,
İki polis arabası durdu.
Üzerini örttükleri ak bezden,
Sadece ayakları gözüküyordu.
Ayrılmak zor olsa da
Şimdi, Hak böyle buyurdu.
Bizim sokağın karşısinda,
Yaşlı bir Oma otururdu.