İnsanın kendini tanımasını engelleyen,
Hayatın akışına kendini fazla kaptırmasıdır sanırım...
Zamanla gerçekte ne olduğumuzu, sınırlarımızı, ne istediğimizi bile unuturuz...
Mutsuzluğu yaşamamızın sebebi de budur belki.!
Karanlık;
Karanlık, tek kişilik çabayla aydınlanmaz...
Oysa ben,
Gündüzleri gökyüzünde gülümseyen güneş sayesinde,
Papatyalar gizemli aşkları simgeler sanırdım...
Güneşin bile ısıtamadığı ellerimle
Kapılarını sımsıkı kapadığım çelişkilerle dolu bir ayazın ortasındayım şimdi...
İçimde ölen koca bir şehir var artık...
Son yaşım da yaşanacakmış demek ki her şey.!
2012-2013
Ellerin ellerime denk geldi, sözlerin yüreğime hançer...
Gözlerimde çamura saplanmış gerçekler...!
Son bir nefes daha aldırmadan bırak.!
Bırak, ölüyorum ben... "İ.D.K"
Kayıt Tarihi : 8.7.2019 13:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!