Ölüyorum Ama Sen Bilmiyorsun

"Ölüyorum Ama Sen Bilmiyorsun"

Ölüyorum sevgilim…
Ama bu ölüm ne bir kurşunla
Ne de bir kazayla geldi.
Bu, bir kadının bilmeden yaktığı kalbin
Sessiz sessiz çürüyüşü…

Adını içimden silemediğim
Bir sevdasın sen…
Her gece gözlerimle savaşıp
Sana dair hayallerle boğuştuğum
Bir yangınsın, geçmeyen…

Ben seni ilk gördüğümde
Dünya durdu,
Zaman sessizleşti
Ve ben…
O anda bir ömre yetecek kadar sevdim seni.

Gülüşünü ezberledim.
Kaşlarının çatıldığı anı bile sevdim.
Kahkahanla dağılan rüzgârı içime çektim.
Ama sen bilmedin.
Sen…
Hiçbir şey bilmedin.

Yatağımda uzanırken adını fısıldadım,
Sokaklarda sensiz yürürken
Her kadında gözlerini aradım.
Ama sen yoktun.
Hiçbir yerde…
Ben ise her yerde sendim.

Geceler çok uzun sevgilim…
Ve her gecede ben biraz daha ölüyorum.
Yastığım gözyaşlarıma dar gelir oldu,
Nefesim daraldıkça
Kalbim senin yokluğunda çırpındı.

Doktorlara gittim…
"İçimde bir sancı var," dedim.
Anlatamadım.
Çünkü bunun ilacı yok.
Çünkü bu sancının adı
Sen.

Ben hastalandım.
Yavaş yavaş, sessizce…
İştahım kaçtı,
Adınla başlayan her şarkı
Ciğerime doldu.

Ben seni sevmekten vazgeçemedim.
Sen hiç başlamadığın bir hikâyenin
Sonunu da bilmedin.

Ve şimdi ölmek üzereyim,
Bir adamın kalbi,
Sevilmeyen bir kadının adında durmuş.
Kimse fark etmedi…
Çünkü sen hiç bakmadın içime.

Ben seni bekledim.
Bir “merhaba”yı,
Bir gülüşü,
Belki bir gün “nasılsın?”ı…
Ama gelmedin.
Ne bir iz,
Ne bir söz…
Sadece suskunluğunla kaldım baş başa.

Adını kalbime mezar yaptım.
Ve şimdi bu kalbin içine gömülmek üzereyim.
Ölüyorum sevgilim…
Ama sen hâlâ bilmiyorsun.

Ben bir adamım.
Sana söyleyemediği bir aşkın,
Hiçbir dile sığmayan duasında
Yavaş yavaş yok olan bir adam…

Ve bu şiir…
Belki de sana yazdığım
Son sessiz haykırış.

> “Bir gün okursan bu satırları, bil ki… seni bilmeden öldüren sessizliğin beni bu hale getirdi.”