Ölüyorum... Şiiri - Rabia Filiz Aydın

Kafamın içinde devamlı bir uğultu, karıncalı kanallar kadar anlamsız ve gürültülü bir şeyler var. hiçbir şekilde hiçbir eylemimde hak iddia edemeyeceğime dayalı bir sürü saplantılı istekler, kıskançlıklar. kıskanmak yoruyor beni, bir şeyler...i isteyip benim yapmak fikri yoruyor anlıyor musun. içimde ki bi şeylere ihanet ediyor, kurduğum her cümleyi çürütüp atıyormuş gibi. yarı yolda fark ediyorum her şeyi. dönüp bakıyorum, o an zamanın dışında kalıyorum. tekrarlardan ibaret bir hayat ve yine yenilmiş bir iradeyle başka bir yola sapıyorum bu sefer. süsten püsten kurduğum her cümleden attığım her adımdan iğrenir oldum. kafamın içinde karıncalı kanallar var lan! ölümüne rahatsız eden. bir cumartesi programında ki “eğlenceeeeee” bağrışları altındaki yavşaklık ardından gelen durgunluk, iğrenç bir pazar. abi ne saçmalıyorum ki yani. anlatamıyorum. ama bu benim ayıbım değil. bu kelimelerin ayıbıdır. bu kadar iğrenç sembolller haline gelmeselerdi ya da getirilmeselerdi. yok yok. kusurlu yaratıldılar ve kusurlu şekillendirildiler. insan ırkından ne bekliyorsun ki zaten. ha bi de tanrı. beni bi dinle. bana bi kulak ver. o kadar doldum ki yazamıyorum. hangi cümleyi daha önce söylemem gerektiğini bilemez oldum. hepsini bir anda boncuk gibi sıraya dizmek ve o ipi sen gerdanından geçiremeden koparmak istiyorum. mesela olan beni anlamanı istemem ve bundan korkuyor olmam. mesela olan anlaşılacak bir tarafımın kalmamış olması aslında. mesela olan artık yorulmuş olmam ve bunu dile getirmekten keyif alabilme halim. ya aslında almıyorum da. abi bilemiyorum. hah ne diyordunuz. S....et! !