Ölüyorsun... Şiiri - Memet Kemal

Uyandım bir sabah
Başımda ben
Sensizlik nöbetinde
Güneşe küfreden gemicilerin
Omuzlarında bir dalga yükü
Burası neresi
Sırtımdaki yara kimin hançer izi
Dumanına düştüm
Ateşinde nasırlı bir kor
Zor geliyor yokluğunda
Yeni bir varoluşu sevmek zor
Namlunun ucu soğuk
Issız, sessiz
Gülümsüyor uçurum
Geceden kalma düşlerle
Ölüyorsun
Ölümün yaralı bir gül oluyor
Kanayan ellerimde…