*/*/*/*Ölüyor Kalbim*\*\*\*

Bir zamanlar benimde duygularım, inançlarım, doğrularım vardı. Sen gittin yıkıldı her şey. Gözyaşlarımın can çekişmeleri nafile…

Git… Git... Öyle olsun bir daha gelme… Git kalbim soluyor ellerimde...

İçim acıyor. Bitmek, tükenmek bilmeyen bir hüzün kapladı yüreğimi… Bir zift yapıştı, sanki kapkara… Bu aşk ızdırap veriyordu. Kavgalar, tartışmalar yordu bu zavallı kalbimi… Can çekişiyor ellerimde ölüyor, Kalbim soluyor, çiçek misali…

Bir gün geldin “senin için gittim” dedin. Seviyorum dedin ama beyhude kalbim soluyor, acıyor. Rengi solgun, yaprakları dökülmüş, gözleri ağlamaktan kan oturmuş yorgun, bitkin çöktü. Kalbim ayakta dur diyorum olmuyor… Olmuyor… Kalbim ölüyor…

Susuz kalmış… Seni seviyorum demek bile kafi gelmiyor kalbim ölüyor… Bir şey gelmiyor elimden kurtaramıyorum, can çekişmesini uzaktan izliyorum. Minicik, sevgi dolu kalbim neden bu haldesin. SENİ SEVİYORUM… İnanmıyor, kanmıyor dünyanın en anlamlı sözleriydi bir zamanlar onun için, ya şimdi o kadar hafif, sıradan geliyor ki gönül yükünün yanında, kırıklarını yapıştıramıyor paramparça kalbim… Kırıldı, parçalandı, dağıldı ölüyor kalbim… Ellerimde soluyor….

20. 05. 2009 A. İnci Eren