Ölüye Saygı Şiiri - Yiğiter Uysal

Gecenin geç saatleriydi babamın beylik tabancasını elime aldığımda,
Usulca çıkartıp kınından emektarı yokladığımda.
Bir otobüse binip can almaktan kendimi alıkoyduğumda,
Gecenin geç saatleriydi…
Sadece benim günahım birilerinin günahını silmesin diye,
Doğrulttum silahı kendi beynime,
Sessizce çektim tetiği, gözümü kırpmadan,
Gecenin geç saatleriydi,
Birileri içimde öldüğünde…
Bu mesafeden 7.65lik mermi,
İçimde güzel olan her şeyi deldi.
Yıkılırken birileri içimde cansız,
Gecenin geç saatleriydi.
Ölüler sevemez, sevilemez, sevişemezler,
Kalp kırıp, aldatıp, acı bile veremezler.
Örneğin ne iyi, ne de kötüdürler onlar,
İçimizde var olan tek şey yokluklarıdır.
Baş başa film izlenmez ölülerle,
Yemek yenmez, su içilmez,
Bir şarabın tadı hakkında yorum yapamazlar örneğin onlar,
Ya da kadeh seçemezler, sarhoş olmazlar.
En güzel yemeklerimizi seçip sevgiyle,
Önlerine sunmayız hoş bir menüyü,
(İnsan neden besler ki bir ölüyü.)
Sahilde el ele gezilmez onlarla, çekirdek çitlenmez
Nargile içilmez bir ölüyle.
Gece geç saatte korkmazlar karanlıktan,
Işık açık uyumazlar, başlarını bir omuza koyup ağlamazlar,
Ağlatmaz aldatmazlar!
Seni yanlış anlayamazlar, onlar anlaşamaz çünkü,
Sesleri bile çıkmaz, pişman olmaz, geri dönemezler.
Kin duyulmaz, aşık olunmaz onlara,
Belki sadece özlenirler, güzel hatırlanan birkaç anıda.
Babamın beylik tabancasını elime aldığımda
Sessizce çektim tetiği, gözümü kırpmadan,
Birileri içimde Öldüğünde,
Gecenin geç saatleriydi..
Ve birileri katil!

Yiğiter UYSAL
18 Ağustos 2009