Artık yaşadığımı sanmıyorum
Ağır adımlarla ölüyorum
Hava değişti hissediyorum
Oksijen ya da Azot değil
İtiyatla ölüm soluyorum
Meçhul bir kayboluşta
Yeni bir kelime arıyorum
Zifiri korkulardan uyanıp
İçinde sesler duyuyorum
İsmini ölüşmek koyuyorum
Yaşamın tam ortasında
Ölüşmeyi düşünüyorum
Usulca diniyor sanrılar
Susmuşluklarında
Senden izler arıyorum
Bir düştür arıyorum
Usulca uykumun buhranında
Vurulmuş düşüyor İkarus
Kanatlarında ilahi bir nefeste
Senin sesinde yankılanıyorum
Ölüşmek nedir soruyorum
İzbelerinde aklımın
Ölüşmek ki şanlı meydanlarda
Kan revan içinde ölüşmek
Yitip tükenmek esrik kabuslarda
Ölüşmek ki karanlığında korkuların
Ayak basılmamış umutlarla
Ölüşmek
Ölüşmek ki azraille kol kola
Tartarus'a yürümek
Kayıt Tarihi : 1.3.2019 21:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Evet, Ataol Behramoğlu'nun da dediği gibi ölüm tek başına yaşanır; ama gammaz yürek bencilliğini böyle yüce sözlerle açığa vurur. Ölümün üzerinde uzun uzun düşündüğüm günlerden birinde çıktı bu sözler dimağımdan. Sevmek-Sevilmek ve Sevişmek vardır; ama ölümün işteş bir çekimi yoktur. Bunu düşündükçe tarihin sayfaları arasından zihnimin derinlerime açılan yoldan bir manzara sunmak istedim.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!