Oluş'un Sonu Şiiri - Turgut Hangül

Oradaydım! Suyun akmayı durdurduğu zaman.
Yalnız kendini büyültmekten gelirdi insanlar, kendilerine.
Süzülürlerdi ayrılıklarından yana
Süzülürlerdi ağlamaklı kuşlara.
Süzülürlerdi kaşanlı salyangoza.
Ve derlerdi ben de varım, kendimden başka.
Ben varım ve herkes gibi varım işte orada, bir kanıtım olmadan. Yaşıyorum.
Suyun akmayı durdurduğu zamanda.

Oradaydılar, onlar!
Yani ki kentin delhizinde akmayı unutanlar
Hemen orada anlamış gibi yapıyorlar anlamını yaşamın.
Bulmuş gibi yapıyorlar kendilerini, tanımış gibi!
Yapıyorlar, bir şeyler olmakta olduklarını unutarak.
Yaşamakta olduklarını.
Kimdi onlar? Yani onlar kimdi de oluyorlardı?
Herkes gibi bir salyangozu süzüyorlardı geceye kadar,
Gecenin yorganında o salyangozu düşlüyorlardı yine.
Neyi düşlüyorlarsa bir salyangozdu.
Neyi istiyorlarsa salyangoz oluyordu.
Suyun akmayı durdurduğu zamanda.

Oradaydık! Nereye baksak bir ikindi taşıyordu bulutlar
Nereye baksak akşamüstüne doğruydu hastane koridorlarında
Kuşlar uçmağa son vermiş,
İnsanlar unutmuşlardı yaşamakta olduklarını, kum gibi dağılmaktan.
Uçuşuyor diyorduk salyangozlar, uçuşuyor ağır.
Azraile ölümün tarifi yapılıyordu.
Kulakları sağır eden tiz bir ses, çığlıkları duyulmuyor salyangozların.
Oradaydık hepimiz, orada.
Suyun akmayı durdurduğu zamanı biliyorduk.

Oradaydı, hesapsız bekliyordu
Bütün hışmıyla yığılmıştı tahtına
Kibirli, öfkeli, tavissiz bekliyordu
Bense baştan ayağa küfre batmışım, koruyucularım kendini asmış, dürüleceğim günü bekliyorum.