Ölürsem Hesabımı ,,, Yazın

(Nokta nokta koyduğum yerlere arkadaşınız, dostunuz vs. istediğiniz birinin ismini iliştirerek okuyabilirsiniz.)

Kimse bilmez...
Bir insan öylece susar bazen.
Güler, konuşur, hatta kalabalıkta kaybolur...
Ama içten içe çözülür.
Yavaş yavaş silinir renkleri.
Ve bir sabah…
Artık hiç kimseye “günaydın” demeden uyanır.

Ben de işte…
Bilmiyorum artık neredeyim.
İçim buruş buruş.
Kalbim eski bir defter gibi;
Sayfaları katlanmış,
Bazı cümleleri silinmiş,
Bazıları yarım bırakılmış…
Ben yaşarken tükendim belki,
Ama birine sesimi duyurmazsam,
Beni hiç yaşamamış sanacaklar.

Bu yüzden diyorum:
Eğer bir gün ölürsem…
Bu kalp dayanmazsa,
Bu gözyaşı diner gibi yapıp bir gün susarsa,
Bu gülüş gerçekliğini yitirirse…
Hesabımı ……… kardeşime yazın.
Çünkü ……… bilir bu iç yanmasını.
………… duymuştur benim "boşver" deyip içime attıklarımı.
O bilir o suskunlukların kaç sabaha denk geldiğini.
Kaç defa bir "iyi misin?" mesajı beklediğimi,
Ve o mesaj gelmeyince nasıl sessizce eksildiğimi.

Ben birini çok sevdim.
Öyle “yazılıp geçilecek” gibi değil,
Gözümde bir ömürlük yer açacak kadar.
Ama o kişi beni yarım bıraktıysa,
Hesabım da yarım kalmaz.

O yüzden;
Eğer bir gün giderseniz ve ben kalmazsam…
Arkamdan "niye böyle oldu" demeyin.
Sadece ………..’a bakın.

Ve deyin ki:
“Hesap sende kardeşim.
Onun kalbi kırıldı,
Ama hesabı kapatılmadı.”

Kimse fark etmiyor…
Ben her gün biraz daha eksiliyorum.
Gülüyorum evet,
Şaka yapıyorum, fotoğraf bile paylaşıyorum…
Ama içim,
Sessiz bir evi andırıyor artık.
Sanki birileri terk edip gitmiş gibi.
Sanki eşyalar yerli yerinde ama ruh yok.

Ben yoruldum.
Seviyorum hâlâ,
Ama karşılık alamadığım yerlerde sevgi,
Yavaş yavaş çürüyor.
Sesimin duyulmadığı kalplerde,
Gözümün gördüğü ilgisizlikte…

Yoruldum.
Ama gurur işte…
Kırıldığımı bile belli edemiyorum.
Ve bir gün…
Belki bir sabah,
Belki kimsenin beklemediği bir anda
Gitmiş olacağım.

Ve o zaman diyeceksiniz ki:
“Neden sustu?”
“Niye anlatmadı?”

Anlattım aslında…
Ama herkes kendi sesiyle o kadar meşguldü ki,
Benim sessizliğimi kimse dinlemedi.

O yüzden açık açık söylüyorum:

Ölürsem hesabımı ……… kardeşime yazın.
Çünkü ………. beni “iyiyim” derken bile anlayan tek insandı.
Sessiz kaldığımda gözümün içine bakan,
"Ne oldu lan?" demeden,
Sadece omzunu uzatan adamdı.
……….. , bu dünyada kimseye anlatamadığım yaraları bilir.
O bilir benim gülüşümün hangi kısmı yapmacık,
Hangi kısmı gerçekten “iyi hissettim”dir.
O bilir bir gecede kaç defa gözümü tavana dikip düşündüğümü,
Bir “nasılsın?” mesajı gelmedi diye nasıl sabaha kadar sustuğumu…
O yüzden gidecek olursam…
Bana yapılmış her vefasızlık,
Her susulmuş sevda,
Her cevapsız emek
………..’a zimmetlidir artık.

Ve bilsinler:
Ben kimseden intikam istemiyorum.
Sadece hakkım unutulmasın diye bir dostuma devrediyorum.
Ben birinin kalbinde yer bulamadım,
Ama ………..’ın dostluğunda bir ömürlük yerim vardı.

Ve bir gün
Eğer birileri "neden gitti" diye sorarsa,
………. ayağa kalksın.

Ve sadece desin ki:
“O, çok sustu…
Çok sevdi…
Ama hiç hak etmediği yerlerde harcandı.
Hesabı bana yazın.
Ve sakın kapatmayın.
Çünkü bazı borçlar,
Banka dekontuyla değil,
Vicdanla ödenir.”