Ölürsem Ben Yapayalnız Ölürüm

Ölürsem ben yapayalnız ölürüm
Alacakaranlıkta karlar yağar üstüme
Ölümün yüzü soğuk hayatın yüzü soğuk
Ağır bir yükten kurtulursun ohh be
Benim de direnmişliğim vardır
Geçmişi kınalı dünyanın meşakkatine
Ben de okşamıştım küçük bir çocuğun başını
Martılara ekmek savurmuşluğum
Aç bir kediyi doyurmuşluğum da vardır
Yine de hapsolursun dört duvarın içine
Dallar meyvaya durmuş
Erguvanlar çiçek açmış kime ne

Ümitle koşuyor insan her hayalin peşine
Maişet derdi, iş güç, çoluk çocuk, aile
Hani derler ya
‘’Ümit fakirin ekmeği ye Memet Ye’’
Daha tanışmadan feleğin sillesiyle

Gıptayla bakarsın akranının bisikletine
Şöyle dolaşsam dağ bayır özgürce
Kimsenin ruhu duymaz kalırsın öylece
Basit bir çocuğun hayali kendince
Tüküresin gelir böyle hayatın içine

Ölürsem ben yapayalnız ölürüm
Eski bir gazete örterler üstüme
Meçhule giden bir trenden
Acı bir siren sesi duyulur
Uzaktan köpekler ulur belki
Annesinin elinden tutan bir çocuk
Koşarak uzaklaşır oradan
Yine de Allah’a şükretmeli insan
Herkes kendi kaderini yaşıyor işte

30.10.2012, Armutlu