Kime sorsam yalnızım.
Kim bana sorsa suçlu.
Bu yollar nereye gider? Bu yollar,bu yollar...
Hep bir cehennemin ortasınadır.
Senden aldıklarımdı beni ayakta tutan.
Bir bilsen öyle nazlı,öyle nazlı.
Biliyorum bu sessizlikden olacak dünyanın sonu.
O yüzden hep bağırıyorum,o yüzden hep bağırıyorum.
Söylesene bir gün ölecek miyiz?
Şu gözümüz arkada kalmadan şu...
Ölürsem başucumda şiir okunsun.
Hep umutlu,hep umutlu.
Kayıt Tarihi : 6.1.2008 13:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
zira ben varken ölüm yoktur
ölüm olduğunda ben olmayacağım
diyor muteber herifin biri...
onunçün başında okunan şiirin ne bana, ne sana, ne okuyana, ne şaire ne de şiire faydası var...
he problem değil sen öl gerisi kolay illaki dediğim olsun diyorsan.
sessizlik(d)en ben de ürperiyorum bazen
ve haberin olsun
öleceğiz...
sevgiyle.
insan yalnızken kendi kendisiyle daha çok konuşuyor..konuşmak onulmaz yaralar açtıkça,daha da çok susup belki kalemin kağıda ya da parmakların klavyeye vuruş sesine düşürüyor yalnızlığını..ama yalnızken daha çok tekrar ediyor kendi kendine.. belki yalnızlık biraz uçurum,belki yalnızlık biraz eko,belki yalnızlık henüz eşyayla dolmamış bir taze oda olduğu için.. şiirdeki tekrarları bir kusur olarak görmüyorum ol sebepten.. eko diyorum.. sesin,kendine çarpıp dönmesi..'insan' varsa,pek çok şey bence geri plandadır;bu şiirlerde 'insan'a dair hoş sâdâlar var..
ben,sevdim..kutlarım.
TÜM YORUMLAR (2)