Ölürsem Akbabalar Sevinir

ÖLÜRSEM AKBABALAR SEVİNİR

adsız fırtınalar doğuyor üstümde
çiçekler eğmişse boynunu, sana düşer
yüreğini çıkarıp ortaya koymak
alır gidersin başını kendi ellerinle
yaptığını yıkmak gibi bir şeydir
ne çıkının olur sırtında, ne de kısa notların

ötede direngenliği çağıran illegal bir adın olur
ve yeniden en baştan başlarsın sevmeye
yeni isimler, adresler, sokaklar tanırsın
yabancı yüzler, görülmemiş hileler içinde
sakalına yapışır kar taneleri

hani ölsen bir köşede, kurtulursun ya kederden
ne kalasa benzer ölümün, ne de kum tanesine
öylesine sahipsiz ve gün görmemiş
ancak akbabalar bilir yerini

aklından ezberi silercesine yerleşirsin bir köşeye
kaçamaklara şahit olmuş bir yatağın da olur belki
ihanetleri yazan o eski ince duvarlar içinde
sen, seninle yüzleşirsin
ne resmin vardır elinde ne de basılmış anıların

yazdıklarını yakarsın her devriye düdüğünde
izin sürülmüştür, kapın işaretlenmiştir geceden
atmacalardan öğrenirsin gizlice
keşfedilmemiş yolların vardır her daim elinde
üşenmezsin, sen seni sevdiğin bir gündesin demektir bu
hoşça kal diyeceğin olmaz, sessizce alır gidersin başını
ne bir mektup bırakırsın, ne de adresin olur arkanda
şafak sökmeden kırıldığında odanın kapısı

göç yollarında ağrır ama kireçlenmez bileklerin
ne ellerin boş durur, ne ayakların bir yerde
her hareketin yeni bir hareketi doğurur bağrında
kıymete binmiştir canın, senin bilmediğin
kelepçe hazırdır, küf kokulu hücre de öyle
bir ranza, bir yatak, bir yastık bir battaniye

bunları düşünür durursun geceyi gündüze çıkarıncaya
başını koymaya yer bulursan ellerinin üzerinde
küf kokusu bulandırır mideni oldun olası
temiz hava, yumuşak bir yatak olmasa da
başının altında bir taş, bir kefi de olsa
yıldızlara baka baka uyumak gelmiştir içinden
ve şafak sökünce de uyanmak… kuş cıvıltıları arasında

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)